تیمسار یاسینی به من زنگ زد و گفت: « اگر تمایل دارید شاهد تمرینات خلبانان ما باشید به منطقه ... بیایید.»
گفتم: « مایل هستم سعی می کنم شرکت نمایم.»
فرصتی دست داد و به محلی که هواپیماهای شکاری نیروی هوایی عملیات می کردند، رفتم. او با عشق و علاقه و دقت زیادی، پرواز خلبانان را نظاره می کرد و اشتباهاتشان را ثبت می نمود تا در کلاس های درس به آنان گوشزد کند. رو به او کردم و گفتم: « فکر می کنم خلبانان با چتر نجاتی که به همراه دارند، هنگام بروز سانحه در جنگ، می توانند بیرون بپرند و خودشان را نجات دهند.»

 
خندید و گفت: « اگر چنین می بود تا کنون هواپیمایی برایمان باقی نگذاشته بودند. ما تا آخرین لحظه ممکن تلاش می کنیم تا هواپیما را سالم به زمین بنشانیم، زیرا در محاصره اقتصادی هستیم. با از دست رفتن هر یک از این هواپیماها، میلیون ها دلار بایستی هزینه کنیم تا جایگزینی برای آن بیاییم. لذا ما خود را موظف می دانیم که همچون جانهایمان اموال این ملت ستم کشیده را حفظ نماییم.»

راوی: حجت الاسلام ابراهیم فاضل فردوسی