به نام خدا

باز غزل خوان شده این سینه ام           در گذر خلوت آدینه ام

باز غم یار سفر کرده ام                      دیده به هجران تو سر کرده ام

باز دلم شب شده و آتش شده            این دل رسوا شده سر کش شده

باز هوای جرس قافله                     در هوس این دل بی حوصله

باز دز و رمل و غروب آمده                 آتش گرمای جنوب آمده

باز شب خط کمین ، اوج دین                باز شب حمله و خون جبین

باز غزلخوان تمنای توست                مأمن دل گنبد مینای توست

باز علی دانش و حاج رستگار            مانده فقط خاطره ها یادگار

باز شب و ناز و ادای دلم                 نالۀ وا غربت بی حاصلم

باز شهید همت و مهدی ،حمید             این همه دل واپسی ام را که دید

قصۀ هجران دل و دلبرش                 پردۀ اسرار شده زیورش

باز سر قافیه سودا کنم                    این دل واین میکده رسوا کنم

قصۀ سی سال فراق دلم                   رنج بسی رنج شده حاصلم

سینه سراسر همه غرق جنون             ابر دو چشم ریزش باران خون

دوش به خوابم شد و حرفی بزد           غمزۀ ابروش به طرفی بزد

گفت که وصل دل ودلدار نیست           عاشق دلداده در این باغ کیست

گفت که در عشق نباشد وصال            عشق قماریست برای کمال

مرد رهی ،مست در این بزم شو          همچو قلندر پر و پیمان برو

مرد رهی سخت فراوان بکوش            رخت به آوردگه دل بپوش

زخم زبان ورد لب یار بود                 آخر این عشق مرا دار بود

حسرت و اندوه دلم را گرفت               از غم من عرش ثریا گرفت

در پی خود هر چه نظر میکنم              بر دل بیچاره شرر میکنم

ای دل عصیان زده   می گویمت            بر تل ویران زده می جویمت

در پی دلدار کجا میروی                    پر عطش و بی سر و پا میروی

ای دل بیچاره که تنها شدی                  در سفر عشق تو بی جا شدی

شبنم اگر دیده به خون تر کند                شب نتواند به سحر سر کند

قصۀ سیمرغ شنیدی ،به جان                 قصه بود راست نباشد ، بدان

قصۀ هجران من و عاشقی                 همچو گل نسترن و رازقی 

قصۀ مردیست به شب سر کند               باده جنون دیده به خون تر کند

نیمه شبی گرم به صف بوده ام              از دم آن باده نیاسوده ام

اینهمه دلداده که عاشق شدند                 در ره مجنون به قایق شدند

آتش و خون بود که در راه شد              شاهد آن معرکه ها ماه شد

آتش و خون بود که موّاج بود               پهنۀ اروند پر امواج بود

خانه پر از غربت یاران شده                دیدۀ دل وادی باران شده

خاک و پلاک شهدا شمع ماست             غربت این خانه پر از ناله هاست

شیعه دلش مملو از گریه ا ست              شوق رهایی به دلم مانده است

جنگ که خاموش شد از یاد رفت            خرمن الاله که در باد رفت

جبهه فراموش شد از یادها                   پس چه شد آن شیون و فریادها؟

رقص شهیدان به میدان مین                  مانده دو ده سال به زیر زمین

چفیۀ من همدم شبهای من                    یار وانیس دل تنهای من 

چفیه چرا رنگ به رخسار نیست             راز تو با لالۀ در خاک چیست؟

چفیه که هم سفرۀ یاران شدی                 پس تو چرا دیده به باران شدی

راز تو با صاحب ادینه چیست                همسفرت در دل آیینه کیست ؟

ردّ شهیدان تو در خانه نیست                  شمع برای پر پروانه نیست

پس چه شد آن سوز دعای سحر               نیمه شب و خلوت  چشمان تر

آی امیر غم و هجران و عشق                 بس کن و کم گوی ز مردان عشق

سینۀ شرحه به کجا دیده ای                    زمزمۀ عشق تو بشنیده ای

حرف دلت را به که ها میزنی                 مرد نبینی که کنی ره زنی

در غم این عشق بسوز و بساز                 گرچه دلت گشته نیستان راز

همت :سردار شهید حاج محمّد ابراهیم همّت فرماندۀ لشگر 27 محمّدرسول الله صلوات الله علیه

مهدی و حمید : سرداران شهید و مفقودالاثر به ترتیب :مهدی باکری فرماندۀ لشگر 31 عاشورا که در عملیّات بدر در شرق دجله در زمستان 1363 به شهادت رسیده و پیکر مطهرش هنوز در مقتل عاشوراییان کربلای 61 هجری از دیده ها پنهان مانده است

حمید باکری معاون لشگر 31 عاشورا که در شب چهارمین روز عملیّات خیبر در هفتم اسفند 1362 در کنار پل طلاییه به شهادت رسیده و همچون برادرش وبرادر بزرگترشان علی باکری که در سال 1354 در ادامه مبارزات انقلابی خود تحت امر امام خمینی ره توسط دژخیمان ساواک تیرباران شده ووهر سه برادر گوییا از خداوند اینچنین خواسته بودند که حتی در ادامه  دنیا ستیزیشان یک ذرهّ از خاک زمین را اشغال نکنند لذا مزار هر سه شهید ناپیداست.

روحشان شاد

ازمجموعه شعرشاعردفاع مقدس امیرعابدی"جامانده"