برای جواب به این سوال خاطره ای میگم..

اغلب نمرات بالایی در دروس محاسباتی میگرفتم. به نظر بعضی همکلاسانم هوشکی داشتم! اهل درس آن هم دروس محاسباتی نبودم نمیخواندم چون آسان به نظر می آمدند ولی باز نمرات بالایی از آنم میشد..

یکی از همکلاسی هایم میخواند خوب هم میخواند زیاد هم میخواند اما دیده نمیشد. نمراتش در سطح بالا نبود...

اکنون پنج سالی میگذرد. شاید ماجرا برای من تلخ باشد اما نیکو است الباقی را بگویم! هنوز همکلاسی هستیم. در یک دانشگاه، یک رشته.. از بین همکلاسی های امروزم کسی فکر نمیکند او روزی در دروس محاسباتی دانش آموز بسیار خوبی نبوده... کسی هم نمیتواند رتبه اش را حدس بزند...

شاید کسی فکر نکند رتبه ی پذیرش من خیلی بهتر از او بود. شاید کسی فکر نکند روزی من نمره 20 درس ریاضی را در دبیرستان گرفتم و نمره نفر بعد از من زیر ده بود.. و من اقرار میکنم دوست من امروز در این زمینه عملکردی فوق العاده تر از من داشته.

امروز او خودش را مستعد میداند که در رشته ی مهندسی ضنایع ادمه تحصیل دهد. باور دارد و انشاالله موفق شود.

شاید برایتان سوال شود چرا؟

شاید بگویید او تلاش کرده و در طول زمان به نتیجه رسیده.

حرفی است منطقی.. اما بگذارید از عاملی مهمتر سخن بگویم.

اهدافش را نوشته بود روی کاغذ. ده هدف اصلی. 7تای آنها بررمیگشت به موفقیت در دانشگاه در ابعاد و با شاخص های مختلف..

و من.. اهدافم را نوشتم.. 7 تای آن ها بر میگشت به موفقیت کاری در آینده ای نزدیک و دور! از درس هم گفته بودم. یکی. آن هم بخاطر رضایت والدینم و شاید دِینی که نسبت به گذشته ام و نیاز به مدرک در جامعه ای که در آن زندگی میکنم بود.

شاید تنها بین 3 تا 6 سال گذشته، اما امروز استعداد او در چیزی است که در گذشته ملموس نبوده.

علایقمان و باورهایمان و نیازهای درونی مان به استعدادهای مان قدرت داد، در بابی که خود باز کردیم.

هرچند اگر کسی در راهی گام بردارد که با استعدادهای کودکیش همخوانی داشته باشد، انرژی کمتری برای شکوفا شدن استعدادش نیاز داشته باشد ولی این از اهمیت انگیزه های درونی هرگز نمی کاهد.

همین!!