ياباب الحوائج

خوش به سعادت واژه‏ هایی که از زیارت میله‏ ای بی‏گناه می‏آیند؛ از ملاقاتِ نواهای مغمومی که عطر تلاوت آینه ‏زار را بر قلب‏های نقره‏ گون می‏ گستراند! خوشا قطره‏ های بلورین اشک برای بدرقه دریا دلی از تبار نورهای یکپارچه! و ما سوگوار توایم، ای که نجواهای شبانه ‏ات، بند بند تن زندان‏ها و زندان‏های تن را به لرزه در آورد.

سوگوارِ تو که بادهای سمّی مخالف، اوقات رویش را از تو باز نستانْد، حاشا که تراکم شکنجه گاه ‏ها، تناسب اندام نیایشت را به هم بریزد! شکیبائی‏ات را آئین‏ها و کتیبه ‏های مقدّس حک کرده‏ اند.

آری! بازوان قوی تقواست که تنگناهای دنیا را این‏چنین به زنجیر می‏ کشاند. استقامت تو در تسلسل زندان‏ ها، فلسفه بافی فرومایگان و مترصدان را باطل کرد. لاطائلاتِ نسنجیده دونان را پشت سر می ‏ریختی و آن‏گاه، تکبیرة‏الاحرامِ آزادی، پیکره سکوتِ زندان را می‏ شکست.

یا موسی بن جعفر علیه‏ السلام تمثالِ دنیا در قاب حقیقت به چشم تو بیش از دیگران آشنا بود که: «الدّنیا سجن المؤمن» تو با تسبیحی از سپاسِ شبانگاه، روزهای مانده را زنجیروار به عروج تازه می ‏رساندی و به تدریج، پاره‏ هایی از ملکوت را بر جزایرِ تنهایی انسان ریختی تا این‏که کنار خزان‏ زدگیِ عاطفه ‏های بغداد، با دستانی از بهار، مشیّت شیرین را در آغوش کشیدی.

یا باب‏ الحوائج! هنوز قصیده کوهپایه‏ های روح‏ انگیز و دامنه‏ های فَرَح‏ریز از طبیعتِ ترتیل‏ گونه اشک‏ هایت می‏تراود.

«اللهم صَلِّ علی المُعَذَّبِ فی قَعْرِ السُّجون و ظُلَمِ الْمَطامیرِ ذی السّاقِ الْمَرضُوضِ بِحِلَقِ القُیُود؛ خدایا! درود بفرست بر شکنجه شده در قعر زندان‏ها و تاریکی چاه‏ ها؛ همو که ساق پای نازنینش بر اثر حلقه ‏هایِ زنجیر کوبیده شده بود».

محمدکاظم بدر الدین